Afgelopen zaterdag vond voor de derde keer de Lichtjesavond plaats in Hoogvliet. Heel veel mensen kwamen deze avond naar het stadspark, tegenover de dorpskerk, om een kaarsje aan te steken. De belangstelling voor de avond neemt toe. Mensen hebben de behoefte om op deze avond te delen en samen te zijn met anderen.
Vertrouwde gezichten en veel nieuwe gezichten. Een sfeervol samen zijn. Zelf mocht ik deze keer de belangstellenden toespreken. Ik gebruikte daarvoor bekende woorden, maar ook het gedicht dat door mijn vader is geschreven.
Een kaarsje branden om iemand te herinneren. Iemand liefde, geluk en gezondheid te wensen, of steun bij een belangrijk moment.
Als hulp bij, ziekte of welk moment dan ook. Zomaar om even stil te staan, als moment voor jezelf of juist specifiek voor en of met anderen.
In gesprek blijven en namen blijven noemen. Namen van mensen die deel uit hebben gemaakt, deel uit maken van ons leven.
Symbolisch: Het aansteken van kaarsjes zegt meer dan 1000 woorden. Voor iedereen is dat anders. Maar op een avond als deze voel je de warmte verbondenheid tussen mensen. Mensen die stil staan bij het leven en geliefden die daar deel van uit maken of deel van uit gemaakt hebben. Van de geliefden wiens leven wij vieren.
Samen.
Het gedicht van mijn vader:
Ik leef
Dat ene moment,
die ene gebeurtenis.
Licht, iets wat ik ruik.
Sprankelende ogen,
een glimlach
een traan.
Aanraking.
Mijn zelfde naam,
een gedachte of zo anders.
Het stukje wat mijn leven maakt.
Compleet.
Mijn kostbaartste bezit.
Jij,
die ik dankbaar ben.
Verhalen, gebeurtenissen,
mijn leven dat rijker is geworden,
voller.
Die mij leert,
elke dag.
Die nooit sterft,
noemenswaardig is.
Door wie ik verder kan
omdat jij mijn leven bent.
Die ik koester
goeds wens
lief heb
Het was een mooie warme avond, ook al was de wind wel een beetje spelbreker. Veel kaarsjes werden mee naar huis genomen. Mooi om mensen te ontmoeten met hun verhalen en ook gewoon om er op zo een avond voor mensen te kunnen zijn.